Ичмээр юм

Өчигдөр багын анд минь эхнэртэйгээ айлчлан ирэв. Бага насандаа очсон мэт баясав. Бас баахан ичив. Байлдааны хуваарь хийж байгаа юм шиг зодооныг зохион байгуулдаг байж. Яасан ч муухай дур хүсэлтэй байсан юм. Өөрөөсөө төө өндөр цэргээс ирсэн ирсэн залууг, арав төгсөхдөө багшийгаа хүртэл. Нүгэлтэй нүгэлтэй. Гавъяат багш Гомбо захирал, Гунгаа багш нар өчүүхэн намайг цээжээрээ хааж байгаад хойш нь сургуульд явуулж билээ. Ангийн багш минь элгэндээ тэврээд уйлж байсансан. Буруу хаалга татлаа даа гэж бодсон байх. Ээж шиг минь хөөцөлддөг, бөөцийлдөг байж. Яасан ч сайхан сэтгэлтэй хүмүүсийн дэргэд яасан ч муухай санаатай нэгэн байв даа би. Ичдэгийн учир энэ буюу. Сургуульд явсан хүн маань өмнийн говьд эр цэргийн албанд сайхан хүмүүжсэн дээ. Тэр үед цэргийн алба 3 жил байлаа. Заставын хашаанд хаашаа л харна “Дайсан номер нэг-Хятад” гээд бичээстэй /улсын нууц задлаагүй бииз нөхөөр/. Ах урагшаа байнга дурандаастай. Хэнэггүй ээ, эх орныхоо гүн рүү ширтээстэй. Шуудан ирэх мөн сайхан шүү. Цагаан зураас, үзүүрт нь нэг хар юм, сум шиг л явна. Тэгсэн мөртөө л удаад байна. Хайрын захиа гэж амттай даа. Их ч хүлээдэгсэн. Хал болоод асман цэргүүд сэм гуйж хайрын захиагаа бичүүлнэ. Бас улс төрийн орлогчдоо тоо заанаа. Конкурст бэлдэж байгаа нь тэр. Аа тийм, тэр хатуу чанд сахилга баттай цагт Хятадын хилийг агаараар зөрчиж байсан толгойй. Хилийн баганаа тэвэрч байгаад тойрч үсрээд байрандаа бууна. Ингэж байгаад буудуулсан тохиолдол бий гэж халууд айлгана. Цэргийн онигоо ихээ их. Ичээд ярьдаггүй юм. Энд чинь их халуун газар байна, жорлонгийн нөгөө юу нь өвлийнх шиг гозойгоол ирэхийн, хүрзээр хуга цохидог гээд хилээс ээждээ бичсэнд хүнээр дуудуулж сураг сонссон ээж минь “ээ хүү минь хотод очоод хаалгадуулчихаж, за яахав яахав мэнд л байвал” гэж байсан гэдэг. Нар тоссон тослог хар хад байх. Энд түүхий элэг нааж болгоод иддэг байж билээ. Цэргүүдийн дуртай гэж жигтэйхэн. Халхын Хаянгаа багшид хэсэг зодуулаад дараа Колесниковт тэнэтлээ хэсэг авхуулаад хүний эрх чөлөө гарын үзүүрээр хязгаарлагддагийг ойлгосондоо. Тэр нэг баавгай шиг эр байлдааны самбо гэдэг хичээл заагаад юм л бол показываю, алив тэр арсун гараад ир гэнэдээ. Тэгээл одоо үзүүлэн болоод л арсайж барсайтлаа зодуулна. Буу зэвсгийг сайн эзэмшиж сурсан даа харин, их ч мачийсан. Нэг километр холын хүний босоо байг нам унагаана шүү дээ. Бэрхээ бэрх. Эх оронд минь хэрэгтэй л байсан юм байлгүй. Сүүлдээ ч дайсан байхгүй болчоод жаахан. Жаахан гэнэ шүү, ийм л муухай амьтан даа. Ичээд байдаг юм. Заримдаа Чой.Лувсанжав багшид шавь орохгүй яаваа гэж хааяа харамсана. Тэгсэн бол буу шийдэм гээд байлгүй хэдэн үг хэлхээд сурах л байсан биз. Заа яахав, төрсөн өдрийн төөрөг нь тийм юм байлгүй, жаахан ичдэг л болохоос сэтгэл хангалуун байна өө. Сайхан хадуурлаа даа. Миний найзыг Пянхаа гэнэ. Жинхэн нэр нь үү, хэн билээ дээ. Дээр үед залуудаа би эхнэртээ за надад уртаашаа гурван найз бий, намайг хараад уйлна даа гэдэг байж билээ. Гэтэл мань Пянхаа орж ирэвүү гүй юү уйлаал тэврээд авдийн. Жаахан гөлөмцүү. Өчигдөр хэллээ л дээ, чи хүний үгний хүчийг сулруулаад, тэр үед эв эрүүл байсан бол гоё байхгүй юү гэж. Миний найз ч алтан гартай эрдээ. Заа за миний дэмий донгосч цаг алах ч яахав, цаана чинь Сүглэгмаа докторын Сүүн зам гээд С.Батмөнх найрагчийг дурссан нь өдрийн сонины 31-ний дугаар дээр байна лээ шүү.